เหวลึกในหัวใจ

ไม่มีใครที่จะสามารถปฏิเสธได้ว่าเกิดมาแล้วต้องการจะพบแต่สิ่งที่ดีดี สิ่งที่มีแต่ความสุข แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงที่ไม่ใช่โลกแห่งจินตนาการแล้วนั้น ไม่มีเลยไม่มีใครที่จะพบแต่สิ่งดีดีเหล่านั้นที่พวกเขาใฝ่หา โดยที่ไม่ต้องประสบกับสิ่งที่เลวร้าย และสิ่งที่จะบั่นทอนจิตใจของพวกเขาได้ แต่ในทางที่กลับกันสิ่งเลวร้ายเหล่านั้นกลับที่จะมาประสบกับตัวเขามากกว่าสิ่งดีดีเสียอีกด้วยซ้ำ แต่เราเคยที่จะคิดกันบ้างไหมว่า สิ่งเลวร้ายเหล่านั้น ใครกันที่เป็นคนทำให้มันเลวร้ายมากขึ้น บั่นทอนจิตใจของเรามากขึ้น ถ้าไม่ใช่ตัวของเราเอง สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นก็เหมือนเหตุการณ์นึงที่เกิดขึ้นแล้วก็จะผ่านไปเหมือนกับสิ่งต่าง ๆ ในชีวิต แต่แปลกตรงที่ว่าหัวใจของเรากลับซึมซับและจดจำสิ่งที่เลวร้ายได้ดีกว่าสิ่งดีดีที่ผ่านเข้ามา เราเคยยืนบนหน้าผาสูงแล้วดะโกนลงไปในหุบเหวที่ลึกลงไปบ้างไหม คุณรู้มั๊ยสิ่งที่เราจะพบหลังจากเราตะโกนออกไปจนสุดเสียงแล้วนั้น ก็คือเสียงสะท้อนที่จะกลับเข้ามาหาตัวเรา และเสียงที่กลับมานั้นจะก้องกังวาลมากกว่าเสียงที่เราตะโกนออกไป แต่นั่นเป็นแค่เสียง คุณลองคิดดูว่าในหัวใจของเราก็คือเหว และเมื่อคุณได้ไปยืนตรงเหวนั้นแล้วตอกย้ำสิ่งหนึ่งลงไป แต่ในคราวนี้มันไม่ใช่เสียงที่คุณจะตะโกนได้จนสุดเสียงอีกแล้ว แต่กลับเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด และก็เลวร้ายที่คุณได้เจอมา ก็นั่นแหล่ะเมื่อคุณปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านั้นเข้าไปในเหวหัวใจเหมือนกับเสียงที่คุณตะโกนบนหน้าผา สิ่งที่จะได้กลับมาก็คือความเจ็บที่จะสะท้อนกลับมาและก้องกังวาลยิ่งกว่าเดิม แล้วอย่างนี้เราจะตอกย้ำสิ่งเหล่านี้ลงไปในเหวหัวใจของเราทำไม ในทางกลับกันถ้าเราปล่อยความรู้สึกที่ดีดีลงไปในเหวของหัวใจบ้างล่ะ..... 

เครดิต:http://www.baanjomyut.com/